12

... نه، چنین جمله‌ای از جانب سیاوش نمی‌تواند آمده باشد. روی تمام جمله یک خط افقی می‌کشم. این اواخر این خط‌های تیره‌ی ِ روی دیالوگ‌ها و توصیف‌ها دارد نگرانم می‌کند... اَه! خسته شده‌ام... هر شب بیشتر از یک صفحه نمی‌توانم بنویسم. دیروز که دست‌نوشته‌های این‌یکی (هنوز نامی برای‌اش انتخاب نکرده‌ام) را به هادی دادم گفت که که نوشته‌هایم بیش‌تر "ادا"اند تا "داستان". می‌گفت انگار هر صفحه را یک‌نفر نوشته... گیج شده‌ام... اصلاً چه دلیلی داشت که سیاوش اوّلین نفری که در تهران می‌بیند، عدل همان محمّد باشد؟ اصلاً محمّد از کجا فهمیده‌است که هواپیمای سیاوش کِی می‌رسد تهران، که سر ِ ساعت آمده استقبال‌اش؟ نمی‌دانم، هادی می‌گوید دچار «Creators Block» شده‌ام، می‌گوید طبیعی‌ست. هر چندوقت یک‌بار سراغ هر نویسنده‌ای می‌آید... می‌گفت که بالارد و فوئنتس و کامو هم چنین دوره‌ای را پشت سر گذاشتنه‌اند و بعدش هم شاه‌کارهای‌شان را آفریده‌اند! ... این‌روزها این‌طور به خودم امید می‌دهم... خب؛ ساعت دو شد... دو ساعت است که امروز است... با این تفاوت که همان یک‌صفحه‌ی همیشگی را این‌بار دیگر نتوانستم بنویسم... دو و خرده‌ای... پلک‌هایم سنگین شده‌اند...

از خواب بلند می‌شوم. ساعت پنج است؛ چند دقیقه‌ای از اذان گذشته است. باز هم یک خواب دو-‌سه ساعته. نمازم را می‌خوانم؛ محدّثه هنوز خواب است. شناسنامه‌ام را برای‌اش می‌گذارم و محو لب‌خند نیم‌بند روی لبان‌اش می‌شوم؛ لب‌خندی که چند ماهی ازش محروم خواهم ماند... گونه‌اش را آرام -طوری که بیدار نشود-  می‌بوسم. نمی‌دانم چرا شناسنامه‌ی من را برای خروج‌اش خواسته‌اند، اگر فعّال حقوق زنان بودم شروع می‌کردم که یک‌میلیون امضا جمع کنم تا چنین قانونی الغا شود؛ از بی‌مزگی‌ام کلافه می‌شوم؛ کفش‌های‌ام را برمی‌دارم و در را باز می‌کنم؛ انگار نه انگار که سر صبح است مثلاً. گرم ِ گرم... آه؛ موها و محاسن‌ام را یادم رفت شانه کنم...