4

زن موقرمز وارد آپارتمان شد. با بی‌اعتنایی نگاهی به ظرف سیب انداخت و پرسید:

- پس اون کجاست؟

و نگاهش را از یکی از آن دو به دیگری تاب داد. مرد موبلند چیزی نگفت و گاز دیگیری به سیب زد. مردی که عینک دودی زده بود آهی کشید و گفت:

- باید تمومش کنیم.

- تمومش کنیم؟

زن نگاهی سرشار از امیدی مأیوسانه به مرد انداخت، شاید به این انتظار که او حرفش را پس بگیرد. سپس نفس عمیقی کشید و رو به آن‌که سیب می‌جوید گفت:

- پس نامه رو گرفتی؟

او سرش را بلند کرد و به چشم‌های زن خیره شد، ولی این بار هم پاسخی نداد. مرد دیگر با اظهار شگفتی پرسید:

- نامه؟ کدوم نامه؟

- نمی‌دونم درباره‌ی چی حرف می‌زنه.

مردِ عینک‌آفتابی‌به‌چشم نگاهش را از زن سرخ‌مو به مردی که بالاخره حرف زده بود گرداند. اما نفر چهارم کجا بود؟ او خاطره‌اش را از سال‌ها پیش را به خاطر می‌آورد.

***

چهارنفری روی چمن‌های شاداب تپه زیر‌ سایه‌ی خنک درختی از لابه‌لای شاخه‌ها به آسمان نگاه می‌کردند. سرهایشان را نزدیک هم روی زمین گذاشته‌بودند، در امتداد چهار جهت دراز کشیده‌بودند و از نسیم آرامی که می‌وزید لذت می‌بردند. در دل طبیعت تنها جایی بود که می‌توانستند آزاد باشند. مردِ موبلند به تازگی زن سرخ‌مو را توی کافه‌‌ای ملاقات کرده‌بود و زنی که ساعتش را به دست راست می‌بست از مردی که عینک آفتابی گران‌قیمتی داشت دل خوشی نداشت. او عینکش را روی بینی جا‌به‌جا کرد و گفت:

- حیف که نیوتن قبل از ما از این حوالی گذشته، وگرنه قانون جاذبه رو ما کشف می‌کردیم!

- مگه این سیبه از درخت افتاد رو سر تو؟

- نه بابا، بلای دیگه‌ای سرم اومده!

و خنده‌ی کوتاهی کرد.

***

سپس گفت:

- اون نمی‌آد.

مرد موبلند قسمت میانی سیبش را در هوا تکان داد و پرسید:

- از کجا می‌دونی؟

زن قدم به سرسرای خالی گذاشت.  مردی که عینک دودی داشت گفت:

- معلوم نیست؟ همه‌چی زیر سر اونه دیگه!