9

ساعتها نشستن هیچ وقت برایم رضایت بخش نبود، با این که در دفترم هم ساعتهای زیادی را نشسته صرف می کردم اما از هر موقعیتی برای بلند شدن استفاده می کردم، گاه موکلینم می ماندند که چرا با یک جستی از جایم می پرم و از این سوی اتاق کوچکم به سوی دیگر می روم، گاه همکارانم مرا به خاطر این رقاص می خواندند. اما در ۶ ساعت راهی که باید در هواپیما می نشستم و مسیر خسته کننده فرانکفورت تا تهران را طی می کردم این نشستن نبود که مرا ازار می داد. برای من ۶ ساعت در هواپیما به معنی ۶ ساعت فکر کردن بود، فکر کردن و نگران بودن برای همه چی. برای تنها گذاشتن همسرم، برای رسیدن به فرودگاه ایران و سؤال پیچ شدن و از همه اینها گذشته برای دیدار با دوست قدیمیم، محمد. در ذهنم با خودم گفتم: «دلم برای سادگی این دوست خوبم تنگ شده. اما می دانم که دیدارم با او دلخراش و عجیب و بیشتر از هر چیز دیگر ناراحت کننده خواهد بود. خوشحالم که محدثه با من نیامد. اگر می امد نمی دانم چه طور می توانستم به روی محمد نگاه کنم. به او چه بگویم. «سلام، به شوهر سابق همسر بنده، دوست عزیزم محمد» واقعا چه می توانم بگویم، چه گونه به او بگویم که این اتفاق به نفع هر دوی انها بود.»

با همین افکار به تهران رسیدم و برای اولین بار بعد مدتها دعا می کردم که با اولین کابوس بازگشت به ایرانم مواجه نشوم. فقط می خواستم از من سوالی نکنند. بازگشت به این محیط بقدر کافی برایم سخت بود. از هوایپما که پیاده شدم و به سمت قسمت چک کردن گذرنامه که رسیدم کابوسم به حقیقت پیوست. مردی به نسبت جوان به گذرنامه ام نگاهی انداخت و با لحن بی ادبانه ای گفت: «چه عجب آقای سیاوش مرادی! شما لطف کنین تشریفتون رو ببرین تو اتاق سمت چپ.» و لبخندی تحویلم داد که مرا بیشتر ترساند. وارد اتاق سفیدی شدم که پنجره ای نداشت. هیچ چیز در ان اتاق نبود. بعد از چند ثانیه مردی با لباس نظامی که درجه اش به افسر می خورد وارد اتاق شد و یک سری کاغذ در دستش بود. به من نگاهی انداخت و گفت« خب بفرمایید بشینید.» به دور و برش نگاهی انداخت و گفت«اخ... ببخشید صندلی نیست، می تونین روی زمین بشینین یا اینکه بگم برایتون صندلی بیارن» لحن این مرد مرا یاد پسری در دوره راهنماییم می انداخت که عادت داشت مرا مسخره کند. می توانستم ضربان تند قلبم را حس کنم، عرق بر پیشانیم مانده بود. جوان بار دیگر با لحن بدش شروع به صحبت کرد و گفت«خب لطف کنید به این سوالات با صداقت تمام جواب بدید... شما در خارج از ایران در مدت ده سال چه می کردید؟»

- خب من حقوق خواندم و دکترام رو در اون رشته گرفتم و بعد شروع به کار کردم.

-مگه شما در ایران دانشجو نبوید؟

- ام... چرا اما رشته ام رو اونقدرها دوست نداشتم برای همین ول کردم و با همسرم رفتیم.

- و البته باید بگم که خانم محدثه غیابی همسر شما در اون زمان نبوده و شما با ایشون رابطه نا مشروع داشتین.

- نه نه نه... ما فقط دوست بودیم در اون زمان. منظورم از همسر این بود که بعدا با هم ازدواج کردیم.

-خب بذارین بریم سر اصل مطلب، شما نماز می خونید؟

-بله... هر روز.

-عرق خوری که جزو عادات روزانتون نیست؟

-نه اصلا.

-خب متاسفانه شما نمی تونید به کشور وارد بشید و البته ما هم نمی تونیم بذاریم که چنین انگلی به اجتماع دیگری وارد بشه.

- نه ... برای چی؟ خواهش می کنم این کارو نکنین!

و یکدفعه از خواب پریدم و دیدم که مهماندار دارد تکانم می دهد.

"?Are you alright sir? Do you want anything to drink"

"?Pardon me"

"?Anything to Drink Sir"

".A glass of water would be fine, thanks a lot"

"Sure"

و ذهن فعال من کابوس زیبایی برای خودش ساخت اما می دانستم که حقیقت زیاد هم از این کابوس دور نخواهد بود.

از هواپیما که پیاده شدم و به قسمت چک کردن گذرنامه که رفتم دختر جوانی به گذرنامه ام نگاهی انداخت و گفت«خوش آمدید» و گذرنامه ام را بهم برگرداند و لبخندی زد. صورتم را که برگرداندم که به گذرنامه ام نگاهی بندازم دختر جوان گفت« ای وای... این زخم گونه تون چی شده؟ به نظر عمیق میاد؟» لبخندی زدم و گفتم« یه جریمه کوچیک بود برای عجله کردن، چیز مهمی نیست.» با خودم فکر کردم برای من هنوز امیدی هست.